Od połowy XIX wieku nazwa tango odnosi się także do tańca cygańskiego lub andaluzyjskiego (flamenco). Jednakże, z muzycznego punktu widzenia (szczególnie jeśli chodzi o rytm) niewątpliwie znane w wielu krajach tango - najważniejsza argentyńska i urugwajska popularna miejska piosenka i taniec - jest spokrewnione z kubańską habanerą i kubańskim tango. To drugie, razem z habanerą, rozprzestrzeniło się w krajach latynoamerykańskich do połowy XIX wieku. W drugiej połowie XIX wieku zarówno w Brazylii jak i w rejonie Rio de la Plata "tangiem" nazywano habanerę. Tango brasileiro było początkowo niczym więcej jak lokalną adaptacją kubańskiej habanery.

Historia tanga dowodzi, że nie urodziło się ono jako sztuczny twór "laboratoriów tanecznych", że nie zawdzięczało ono swego żywota jednej rasie, jednemu krajowi, jednej warstwie czy klasie społecznej. Kształtowanie tanga trwało wieki. Protoplastów tanga, podobnie jak modnych tańców stylu Ameryki Łacińskiej, szukać należy wśród niewolników afrykańskich, którzy przywozili swe tańce, pieśni i rytmy na Antyle i do Ameryki Południowej od zarania kolonizacji w połowie XVI wieku...

Argentyński pisarz Eros Nicola Siri, który prowadził niezwykle staranne badania dotyczące pochodzenia tanga, doszedł do konkluzji, że wywodzi ono swą nazwę od "tangano", tańca niewolników afrykańskich. Dalsze rozprzestrzenianie tego tańca przypisuje on Murzynom przesiedlonym z Kuby i Haiti do Argentyny w okolice Rio de la Plata. 

Tańczyli je wpierw w spelunkach, szynkach, domach publicznych kolorowi i biali, marynarze, robotnicy portowi i pastuchy. Miało ono złą sławę i stanowiło długi czas "tabu" dla wyższych i średnich warstw społecznych. Trwało to tak długo dopóki pod naporem atrakcyjności, popularności i niesłychanej żywotności tego tańca nie zdecydowano się wysłać tanga na edukację salonową do Paryża. Kiedy zostało ono pozbawione "wszystkich niewłaściwych cech" i przystosowane do ówczesnych gustów, zdecydowano przedstawić je szerszemu ogółowi. Tango tańczono więc na ulicach, w tawernach, salach tanecznych, restauracjach, hotelach i salonach.

Jedni wyżywali się w tangu, dając upust namiętnościom, inni ukrywali je, kontrolując swe uczucia i odruchy. Nikt jednak nie mógł pozostać obojętny, tango wstrząsało wszystkimi. Tango zadało ostateczny cios tańcom dworskim, wyśmiało słodką elegancję tańców salonowych, przeniosło tańczących z sal balowych na parkiet restauracji i lokali dansingowych, przedłużyło krótki okres karnawału na cały rok. Odparło ataki i przetrwało zakazy panujących, opór arystokracji, purytanów, prasy, papieża i dostojników kościoła.

Tango było bezsprzecznie jednym z największych szaleństw tanecznych wszystkich czasów. Jego pojawienie się wywołało niesłychaną burzę. Uważano tango za taniec wyuzdany, gorszy od modnego w tym czasie ragtime'u, łączono "kocie ślizganie" tangowe z rozkładem życia rodzinnego. W Nowym Jorku władze stanowe nakazały roztoczyć specjalny nadzór nad lokalami, w których tańczono tango, i zastanawiały się, czy by nie wydać ustawy zakazującej tanga. Nawet papież Pius X uważał tango za taniec szkodliwy dla obyczjności i moralności. Kiedy jednak słynny tancerz tangowy Casimiro Ain zademonstrował je później w Watykanie, papież Pius XI wydał odmienną opinię. Nawet lekarze przeciwni tangu ostrzegali zbyt energicznych tancerzy przed groźnymi pułapkami w postaci chorób serca, uszkodzenia mięśni itp..

Zwolennicy tanga twierdzili zaś, że taniec ten jest idealnym ćwiczeniem dla osób w średnim wieku, zmusza bowiem do pracy wielką ilość mięśni, usprawnia i wzmacnia cyrkulację, wyrabia ruchliwość, zgrabność i grację.

W roku 1914 Vernon Castle, jeden z największych znawców tanga, popularyzator, znakomity tancerz i nauczyciel (zginął w czasie I wojny światowej śmiercią lotnika) udzielił następujących wskazówek dotyczących tanga jako tańca towarzyskiego:
- tango jest nie tylko tańcem, jest stylem;

- mimo że tango uważane jest za najtrudniejszy taniec towarzyski, wystarczy nauczyć się kilku podstawowych kroków, aby je dobrze tańczyć;
- nogi należy stawiać płasko, najlepiej w sposób naturalny, od obcasa;
- ramion nie należy unosić, chód powinien być równy, ruch ciała jednostajny, bez zatrzymań;
- ostatni krok promenady jest krokiem wolnym. 

Pierwsze tango było gwałtowne i różniło się od późniejszych odmian. W Argentynie, mimo pewnej "edukacji", jakiej poddano tango w europejskich salonach, uważano je za taniec wybitnie męski, w czym tkwił jego swoisty urok, tak silnie działający na kobiety. W Stanach Zjednoczonych tańczono tango z pewną "namiętną sennością", w Europie z kocią zgrabnością i dramatyczną prostotą.

Prawdziwe tango argentyńskie można jeszcze zobaczyć na turniejach tańca towarzyskiego.

Jest coś bardzo wyjątkowego w muzyce TANGA; niesie ona w sobie atmosferę emocjonującego oczekiwania. Ukrywane, mocne, falami narastające dźwięki muzyczne tworzą nastrój dramatu i tajemniczości, nieuniknionej konfrontacji zmieniającej się raz po raz w podniecające zaproszenie, któremu nie możne się oprzeć. 
Taniec ten, wywodzący się z argentyńskich, ubogich dzielnic, którego tradycję przekazywały sobie pokolenia tancerzy, przez ponad sto lat uznawany był za zbyt nieprzyzwoity, by być dopuszczonym na sale taneczne. Po zmodernizowaniu, stał się modny w Europie na początku dwudziestego wieku. Co dziwniejsze, nie jest to trudny taniec, podstawowe figury są łatwe do opanowania. Tajemnica uchwycenia dramaturgii TANGA leży, co ciekawe, w przyjęciu właściwej postawy i trzymania oraz uzyskania wrażenia charakterystycznego kociego ruchu stosowanego w czasie Spaceru. 
Ważnym jest, aby zwracać uwagę na wzajemne ułożenie ciała gdy przyjmujemy pozycję Trzymania Zamkniętego w TANGU jest, aby mężczyzna prowadził prawym ramieniem a także, by każdy krok kończony był z połączonymi stopami, z palcami prawej stopy postawionymi na wysokości podbicia lewej stopy. Na koniec poświęć jak najwięcej czasu na uchwycenie stylu TANGA w czasie tańczenia takich kroków jak Spacer Tangowy i Progresywny Krok Boczny. Szybko poczujesz ten wyrafinowany charakter TANGA, jeśli doprowadzisz do perfekcji postawę i ruch w czasie ćwiczeń z muzyką. 

Pomimo wielu znaczeń tangiem nazywamy przede wszystkim najbardziej popularny argentyński taniec miejski XX wieku - jest to jeden z najbardziej ekspresyjnych i narodowych symboli Argentyny i jej mieszkańców. Twierdzi się, że tango rozwinęło się w arabal lub orillas (slumsach) na peryferiach Buenos Aires. Kultura podmiejska składała się m.in. z tradycji gaucho (pasterzy), którzy przenieśli się do miasta i z elementów wprowadzonych po roku 1870 przez miliony sfrustrowanych imigrantów z Europy. Tradycje muzyczne gaucho reprezentowane są przez payada i milonga. Improwizowane teksty piosenek payada często odnosiły się do aktualnych wydarzeń i wyrażały protest socjalny. Natomiast do tworzenia rytmicznej struktury tanga przyczyniło się milonga, taniec przypuszczalnie pochodzenia afrykańskiego, w rytmie dwudzielnym i synkopowanym. Większość znawców tanga twierdzi, że taniec ten był początkowo adaptacją tanga andaluzyjskiego, kubańskiego danzon i habanery. Do ok. roku 1915 tango utrzymywało rytm 2/4 habanery i milonga, po czym coraz częściej występowały rytmy 4/4 i 4/8; po roku 1955 rozwinęły się nowe zawiłości rytmu.

Można wyróżnić trzy rodzaje tanga: tango - milonga, tango - romanza i tango - cancion. Tango - milonga jest czysto instrumentalne (dla orkiestr) i ma bardzo rytmiczny charakter; najbardziej "klasycznym" przykładem jest "Boedo" (Julio De Caro - 1928) - chociaż początkowo zawierało także liryki Dante Linyera, rzadko je wykonywano w tej wersji. Tango - romanza, utwór instrumentalny lub wokalny, jest bardziej liryczne i melodyjne i ma bardzo romantyczny tekst; jednym z najbardziej znanych jest "Flores negras" (Francisco De Caro - 1928), uważane za model subtelnego liryzmu w tangu. Tango - cancion, jak wskazuje jego nazwa jest zawsze utworem wokalnym z akompaniamentem instrumentalnym i ma bardzo sentymentalny charakter. Typ ten reprezentował - szczególnie w latach 30-tych XX w. - przemianę tanga w gatunek bardziej popularny kojarzony nie tylko ze slumsami. Jednakże "piosenki - tanga" ciągle pokazywały miłość i życie w sposób bardzo pesymistyczny, fatalistyczny i często patologiczny, tak jak to było w przypadku bardzo gorzkich, ponurych i introwertycznych piosenek tworzonych w slumsach. W tym samym okresie w licznych piosenkach - tangach pojawił się socjalny protest. Do najlepszych przykładów piosenek - tang należą: "Mi noche triste" (Samuel Cariota - 1915), "Adios muchachos" (Julio César Sanders - 1928), "Milonguita" (Enrique Delfino - 1920) oraz "Sur" (Anibal Troilo - 1948).

Z punktu widzenia struktury pierwsze tanga miały formę trójdzielną, ale po roku 1915 zaczęła dominować forma dwuczęściowa. Enrique Delfino (1895 - 1967) uważany jest za pierwszego kompozytora, który ustanowił pierwsze standardowe formy tanga.

Pierwszymi grupami instrumentalnymi grającymi tanga były tercetos - tria, zawierające zwykle skrzypce, flet i gitarę , zastępowaną niekiedy przez akordeon. Liczne utwory napisano także do wykonywania solo na pianinie lub do śpiewu z akompaniamentem pianina. Około roku 1900 nowe trio obejmowało pianino, skrzypce i bandoneon (diatoniczny akordeon z 38 klawiszami dla rejestrów wysokich i średnich oraz 33 dla rejestrów niskich, w najbardziej klasycznej wersji zaadoptowanej przez wykonawców tanga). Vicente Greco (1888 - 1924), słynny kompozytor i lider stworzył jako pierwszy zespół nazywany orquesta tipica, która początkowo obejmowała skrzypce, flet, gitarę i bandoneon. Zespół Greco (ORQUESTA TIPICA "CRIOLLA") został po raz pierwszy nagrany w roku 1911 (z dwojgiem skrzypiec i dwoma bandoneonami). Później tworzono większe zespoły, z których największe obejmowały 4 bandoneony oraz sporych rozmiarów sekcje instrumentów smyczkowych ze skrzypcami, wiolonczelą podwójnym basem i pianinem. W latach 1930 - 1940 do grup instrumentalnych często dołączano duety wokalne. Największą popularność zdobyły zespoły: ORQUESTRA TIPICA "SELECT" stworzona w roku 1919; ORQUESTRA TIPICA "VICTOR" powołana w roku 1925 w celu dokonywania nagrań dla wytwórni RCA "Victor"; ORQUESTRA TIPICA "NOVEL" (1934) oraz ORQUESTRA TIPICA "LOS PROVINCIANOS", prowadzona przez słynnego bandoneonistę Ciriaco Ortiz'a. Pod wpływem Astora Piazzolli w latach 1940 - tych pojawiły się duże grupy orkiestrowe z instrumentami perkusyjnymi, stanowiące odłamy orquesta tipica. W latach 60-tych Piazzolla wprowadził do mniejszych zespołów (np. do swojego QUINTETO "TANGO NUEVO") gitarę elektryczną.

Umiędzynarodowienie tanga nastąpiło w ciągu pierwszych piętnastu lat XX wieku. Tango stało się modne w Paryżu po roku 1907, kiedy Camille de Rhynal (znana jako "Tod Cams"), tancerka, nauczycielka tańca i organizatorka konkursów tańca zmodyfikowała nagłe ruchy tanga, które uważane były za zbyt szorstkie (bez ogłady) do wykonywania w salach balowych. W Anglii tango stało się popularne od roku 1912, kiedy było tańczone przez Phyllis Dare i George Grossmith'a w sztuce "The Sunshine Girl", wystawianej w "GAIETY THEATRE". Wkrótce tango zaczęto tańczyć w restauracjach oraz na "tangowych" przyjęciach i prywatkach.

Po pierwszej wojnie światowej tango stało się najpopularniejszym tańcem i było przedstawiane na większości turniejach tanecznych. Największy wpływ na rozpowszechnienie tanga w Europie i na półkuli zachodniej miał Carlos Gardel (1887 - 1935), postać niezwykła. W latach 20-tych stał się popularnym idolem argentyńskim, którego legenda trwa do dziś. Pochodząc ze slumsów, Gardel był symbolem spełnienia marzeń biednego porteno. Jego najbardziej znane kompozycje to: "El dia que me quieras", "Mi Buenos Aires querido", "Por una cabeza", "Volver", "Silencio" oraz "Cuesta abajo". Ponadto Gardel wielokrotnie nagrywał popularne tanga innych kompozytorów, a także często pojawiał się w filmach.

Można przypuszczać, że najbardziej znanym tangiem jest "La cumparsita (Gerardo Matos Rodriguez - 1917). Innymi reprezentatywnymi utworami z międzynarodowego repertuaru są: "A media luz"(Edgardo Donato) "Nostalgia" (Juan Carlos Cobián - ok. 1930), "Yira, Yira" (Enrique Santos Discépolo - 1930), "Adiós, pampa mia" (Francisco Canaro) czy "Adios muchachos" (Julio César Sanders - 1928).

Choreografia tanga jest także symbolem kultury slumsów, a poprzez swoje figury taneczne, postawy i gesty odzwierciedla manieryzm i styl compadrito, popularnego bohatera podobnego do Don Juana i jednocześnie do stręczyciela z dawnych dzielnic Buenos Aires. Mafud (1966) interpretował prostą, nieruchomą górną część ciała tancerza jako odbicie charakterystycznej postawy compadrito. Powiązał on gładki wzór kroków z podobnym układem ruchów w czasie pojedynku na noże, a skierowane ku przodowi pochylenia z użyciem eleganckich butów na wysokich obcasach. Głównym tematem tanga jako tańca obejmującej się pary jest oczywista dominacja mężczyzny nad kobietą wyrażona przy pomocy serii kroków i bardzo mocnym uścisku. Charakterystycznym dla tańca jest kontrast pomiędzy bardzo aktywnym mężczyzną i w sposób oczywisty pasywną kobietą. 

Tango zawsze było tańcem intymnym, niewymagającym dużej przestrzeni. Kiedy jednak znalazło drogę do sal balowych Europy, jego styl nie zgadzał się z europejską ideą tańca balowego, a było to ponad sto lat temu. Autentyczny styl został szybko zmieniony. Piękno charakteru prawdziwego tanga zostało zastąpione szybszym, pulsacyjnym rytmem. Tango zostało włączone do turniejów tanecznych i powstał nowy trend, który nakazał tancerzom poruszać się wokół parkietu serią sztucznych marszów staccato, z przejściami sygnalizowanymi rodzajem zaraźliwych skurczów szyi, które powodują sporo śmiechu w Argentynie. Gorąca pasja prawdziwego argentyńskiego tanga została odarta ze swej tajemniczości i uwodzicielskiej intymności. Jednakże w wielu państwach Ameryki Łacińskiej, gdzie raczej bary i kafejki, a nie sale balowe były miejscami, gdzie spotykano się aby tańczyć, tango nowoczesne nie znalazło naśladowców wśród ludzi, których miłość i wierność prawdziwemu stylowi wciąż trwała. Teraz tango, po ponad stu latach powraca jako popularny styl w Stanach Zjednoczonych i Europie. W ostatnich latach zainteresowanie tangiem argentyńskim wzrosło do tego poziomu, że turnieje, a nawet mistrzostwa, pomimo, że nie uznawane przez międzynarodowe stowarzyszenia taneczne, odbywają się przed widowniami składającymi się z kilku tysięcy widzów i są transmitowane przez telewizję o europejskim zasięgu. Wielu czołowych tancerzy światowej klasy próbuje dodać teraz elementy tanga argentyńskiego do tanga nowoczesnego w swoich układach
Tango argentyńskie

Tańcząc tango argentyńskie powinniśmy pamiętać o jego historycznym, intymnym charakterze. Partnerzy w tango powinni stworzyć swój intymny świat, świat, w którym będą tańczyć ze sobą i dla siebie swoje własne, prywatne tango. Mężczyzna swoją lewą ręką ujmuje prawą dłoń kobiety. Lewa ręka mężczyzny jest lekko przygięta. Jego prawa ręka znajduje miejsce na plecach kobiety. Prawą ręką będzie on prowadził swoją partnerkę. Dla niej będzie wygodnie ułożyć lewą rękę na prawym przedramieniu mężczyzny. Łokcie są odwiedzione od boków ciała. Tancerze dostosowują swoje ramiona, stawiając lekki opór, ale nie usztywniając ich. Pomoże to mężczyźnie odpowiednio prowadzić kobietę, a kobiecie reagować na prowadzenie. Przy niektórych figurach jest to najłatwiej osiągalne przy lekkim oporze prawej ręki kobiety. Partner zwraca głowę w lewo, a partnerka w prawo tak, by oboje patrzyli w tym samym kierunku. To całkiem naturalne jest tańczyć policzek przy policzku, ale również mniej intymna pozycja jest uznawana. Punkt wyjściowy dla kontaktu ciał znajduje się mniej więcej na wysokości przepony. Dotyk bioder lub brzuchów jest wyjątkiem, a nie zasadą (tak jest w tango argentyńskim; w sportowym stylu tego tańca oboje partnerzy trzymają głowy zwrócone w swoją lewą stronę, a kontakt jest utrzymywany również na wysokości bioder). 

Tancerze nie powinni pokładać się na sobie, a ciężar ciała powinien być utrzymywany przez nogi. W przeciwieństwie do tanga nowoczesnego, gdzie mężczyzna sztywno utrzymuje ramiona w tej samej pozycji w stosunku do ciała, by zapewnić silny uchwyt kobiecie, w tangu argentyńskim ramiona mężczyzny nie są trzymane tak sztywno, przez co kontakt ciał nie zawsze zostaje zachowany, zwłaszcza, gdy tancerze przechodzą do bardziej zaawansowanych figur.

W tangu argentyńskim figury często zawierają długie sekwencje tańca na małej powierzchni parkietu. W tangu nowoczesnym para tancerzy będzie miała tendencje do stopniowego poruszania się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara wokół parkietu. Tango argentyńskie nie jest uznawane za taniec progresywny.