Dancing. To była najbardziej ulubiona rozrywka w PRL jak Polska długa i szeroka. Tam przez cały rok toczyło się życie towarzyskie. Sztandarowe poznańskie lokale tamtych lat to nieistniejące już dziś Moulin Rouge, Arkadia, Wrzos, zamknięta niedawno Adria, a także orbisowskie hotele Merkury, Polonez i Poznań. Chętnych było tak wielu, że dancingi odbywały się także w zwykłych restauracjach na nowych osiedlach, jak choćby w Kasztelańskiej na osiedlu Piastowskim na Ratajach.

Te czasy bezpowrotnie minęły. Dziś w ofercie tanecznej istnieje ostry podział: nastolatki bawią się w pubach, dyskotekach i klubach, a 40-latkowie i starsi z sentymentem wracają do muzyki z lat swej młodości. Dancingi organizuje niewiele poznańskich restauracji, za to w okresie karnawału praktycznie w każdy weekend można się wybrać na bal, który wypełnia lukę po PRL-owskich zabawach. Ale to już nie jest to samo.

Wciąż za mało
Jeszcze trzy lata temu w każdą niedzielę przy muzyce z "tamtych lat" tańczyć można było w Meridianie w parku Sołackim. Przychodził tam "cały Poznań" bawiąc się przy przebojach proponowanych przez grającego na instrumentach klawiszowych i saksofonach Dariusza Łakomego. Tańczyło średnie pokolenie, ale i młodzi w ramach treningu przed czekającym ich weselem.

Przy muzyce na żywo tańczyć można też w Rarytasie Wiedeńskim przy ulicy Mielżyńskiego. Trzy razy w tygodniu odbywają się tam tzw. wieczory starych melodii, prowadzone przez didżeja Roberta, znanego wcześniej z Adrii. Zaś w weekendy odbywają się dancingi przy muzyce proponowanej przez zespół New Woman. O tym, że miały wzięcie w kończącym się karnawale, świadczy fakt, że miejsca trzeba było rezerwować wcześniej. Większość tańczących to zresztą niegdysiejsi bywalcy Adrii.

Sporadycznie dancingi odbywają się również w Strefie tańca WZ. - Dopóki istniała Adria, nie chcieliśmy robić konkurencji. Teraz jednak zamierzamy zwiększyć ich częstotliwość. Dancingi zaplanowaliśmy na walentynki i w podkoziołek - mówi Jan Babczyszyn. Dodajmy, że dancingi odbywają się również w należącej do Adrii Kaskadzie i w hotelu Ikar. W tym ostatnim gra duo Peters.

Co ciekawe, dancingów nie ma np. w Novotelu Poznań Centrum, gdyż ponoć nie ma na nie chętnych.

Lwy tańczyły z Wilkami
Cztery lokale z dancingami w Poznaniu to zdecydowanie za mało. Dla tych, którzy mają większą gotówkę i chcą potańczyć przy muzyce na żywo, pozostają więc karnawałowe bale, jak na przykład bal charytatywny Lions Club Pillory. Jego atutem sprawiającym, że bilety po 350 złotych od osoby rozchodzą się na wiele tygodni wcześniej, jest gwiazda ze ścisłej czołówki polskiej rozrywki. W tym roku był to zespół Wilki. Kulminacyjnym punktem balu są aukcje obrazów i innych cennych przedmiotów.

W tym roku na Pillory bawiło się 300 osób, ale znacznie więcej bawi się co roku na słynnych balach w Hali Stulecia we Wrocławiu. Tam w rytm muzyki serwowanej przez Zbigniewa Górnego bawiło się w tym roku 500 par. Jego zdaniem młodzi mają do dyspozycji mnóstwo pubów i klubów, gdzie bawią się przy własnej muzyce. Starsi z reguły nie wiedzą, gdzie można potańczyć przy melodiach granych przez orkiestrę.

Striptease obowiązkowe
Tymczasem dawniej niezmiernie łatwo można było znaleźć miejsce do tańca przy muzyce na żywo. Moulin Rouge przy ulicy Kantaka otwierała swoje podwoje o godzinie 22, a kończyła działalność oficjalnie o godzinie 3, a nieoficjalnie nawet o 4. Obowiązywał specjalny rytuał dancingowy. Jednym z jego punktów były osobno płatne koncerty życzeń.

Oficjalnie odbywały się po zakontraktowanym czasie pracy muzyków, ale normą było zamawianie przez panów piosenek dla wybranek podczas zabawy. Kapela kasowała pieniądze ogłaszając, że zarobiła kolejne sto złotych. Była to zwyczajowa stawka, ale wymieniano ją też na równowartość pół litra wódki za piosenkę. W przypadku gości zagranicznych, a dotyczyło to hoteli Orbisu, obowiązywała stawka - dolar za utwór.

Gości dancingu miał też zabawiać program artystyczny. Trwał pół godziny i składał się z występu piosenkarza najczęściej z Czech albo z Bułgarii, iluzjonisty, ale żelaznym punktem programu musiał być striptease. Choć w hotelach nie było ochroniarzy, to w okresie Międzynarodowych Targów Poznańskich przy jednym ze stolików zawsze siedzieli ubrani po cywilnemu policjanci z obyczajówki.

- Co ciekawe, nie przypominam sobie takiego miejsca i dnia w czasie mej pracy, aby wtedy gdziekolwiek i kiedykolwiek było wolne miejsce. Przed wejściem zawsze tłoczyli się ludzie i portier decydował, kto ma wejść, bo wszyscy by się nie pomieścili. W Adrii sporym powodzeniem cieszyły się nie tylko dancingi, ale i Stare Melodie, które rozpoczynały się o godzinie 16. Grał tam wtedy popularny pianista Zbigniew Prędki. Dochodzili skrzypek i akordeonista. Ludzie tańczyli. Na parkiecie była pełna sala. Rozpoczynaliśmy o 16, a wychodziliśmy o godzinie 3 - opowiada Dariusz Łakomy.

Koniec koncertu życzeń
Długoletni dyrektor hotelu Polonez, a także Bazar Karol Napierała wspomina: - Większość balów w naszym hotelu miało charakter branżowy, jak bale Automobilklubu Wielkopolski, lekarzy, piłkarzy. Miejsca na nie rezerwować trzeba było dużo wcześniej. Natomiast w hotelowym "piekiełku" codziennie odbywały się dancingi. Zabawa rozpoczynała się o godzinie 21 i, co ciekawe, już wtedy nie było biletów. Ale nigdy nie było sytuacji bez wyjścia. Jeśli do kieszonki włożyło się portierowi banknot odpowiedniego koloru, wejść było można i miejsce się znalazło.

Główną atrakcją był około 23.30 program artystyczny ze stripteasem. W tamtych czasach gastronomia była opłacalnym interesem, no i pamiętajmy, że ówczesne zainteresowanie dancingami w hotelach wynikało z mniejszej niż dziś oferty rozrywkowej oraz tego, że wiele surowców i produktów dostępnych było tylko w Orbisie. Karol Napierała przyznaje, że jeszcze gdy pracował w Polonezie, próbował reaktywować dancingi, ale nie spotkało się to z zainteresowaniem poznaniaków. Jego zdaniem błąd tkwił w tym, że miały się one rozpoczynać o godzinie 20, a to, jak się okazuje, zbyt... późna pora dla pokolenia, dawnych bywalców dancingów.

Szef popularnej orkiestry rozrywkowej Zbigniew Pawlak podkreśla tło biznesowe upadku instytucji dancingu. - Jesteśmy w kapitalizmie. Dancingi to biznes, a biznes zawsze podąży za klientem. Jeśli byłby popyt, to miejsce do zabawy stałej znajdzie się - zauważa, dodając, że jego zespół na balach często proponuje muzykę z lat 60. i 70. Gra się Abbę, sporo standardów latynoskich i amerykańskich. Obowiązkowo musi być walc angielski. Trzeba też zagrać dobre tango. Nie ma dziś natomiast koncertów życzeń, bo - zdaniem muzyka - wstyd brać pieniądze na porządnej imprezie.