"Dlaczego nikt nigdy nie pyta:
- Co chciałabyś robić jako dziecko?
Mam już osiem lat i nikt jeszcze dotychczas nie zadał mi tego pytania. Może po prostu jestem za zwyczajna? Nie jestem klasową pięknością jak Priscilla Tognoni. Tylko że to ona tak o sobie mówi, choć w rzeczywistości wygląda jak gąsienica z żółtymi włosami. Nie jestem też klasową prymuską, jak Susanna Favetti, która zawsze wszystko wie, tak że czasem ma się wrażenie, że już w przedszkolu miała dwa dyplomy ukończenia studiów.
Natomiast pytanie, które zadają mi wszyscy, brzmi:
- Co chciałabyś robić, kiedy dorośniesz?
Nie rozumiem, dlaczego miałabym opowiadać dorosłym, co będę robić, gdy dorosnę. To oczywiste, że na razie muszę skończyć szkołę podstawową, a potem jeszcze uporać się ze szkołą średnią (gdy obserwuję mojego brata Berniego, wydaje mi się to wysiłkiem przekraczającym ludzkie siły). Dobre sobie: dorośli prawie nigdy nie wiedzą, co robią, a wtykają nos w moje sprawy.
No, ale tak naprawdę... gdy dorosnę, chciałabym zostać tancerką tanga.
A gdy już nią zostanę, będę mogła wreszcie używać mojego sekretnego imienia - Mia. Sama je sobie wybrałam i jak dotąd nikt (albo prawie nikt) o nim nie wie.
Moje prawdziwe imię i nazwisko jest długie i strasznie głupie: Maria Weronika Maltagliati. I nawet jeśli tata mnie przekonuje, że brzmi ono bardzo oryginalnie, a ciotka Rosa, że bardzo szykownie, uważam, że tak może nazywać się tylko brzydka i niezgrabna dziewczynka.
A "szykownie" to znaczy być taką gąsienicą jak Priscilla, która chodzi sztywno wyprostowana z nosem zadartym do góry i stawia stopy na zewnątrz, żeby wszyscy wiedzieli, że uczęszcza na lekcje baletu klasycznego. Bycie taką jak ona jest ostatnią rzeczą na świecie, której bym pragnęła!
Podsumowując: gdy dorosnę, zacznę używać imienia Mia i zostanę tancerką tanga.
Muszę powiedzieć, że baletki, kostiumy tancerek klasycznych i chodzenie na paluszkach przyprawiają mnie o dreszcze. Tango to co innego: tancerki noszą buty na wysokich obcasach i normalne ubiory: spódnice z rozcięciami i podkoszulki. Poza tym zgodnie z zasadami tango tańczy się w parach, a ja już wiem, kto będzie moim partnerem: tancerz nadzwyczajny, najzdolniejszy, najlepszy...
Myślę o Enrique - najpiękniejszym mężczyźnie na świecie! "
- Co chciałabyś robić jako dziecko?
Mam już osiem lat i nikt jeszcze dotychczas nie zadał mi tego pytania. Może po prostu jestem za zwyczajna? Nie jestem klasową pięknością jak Priscilla Tognoni. Tylko że to ona tak o sobie mówi, choć w rzeczywistości wygląda jak gąsienica z żółtymi włosami. Nie jestem też klasową prymuską, jak Susanna Favetti, która zawsze wszystko wie, tak że czasem ma się wrażenie, że już w przedszkolu miała dwa dyplomy ukończenia studiów.
Natomiast pytanie, które zadają mi wszyscy, brzmi:
- Co chciałabyś robić, kiedy dorośniesz?
Nie rozumiem, dlaczego miałabym opowiadać dorosłym, co będę robić, gdy dorosnę. To oczywiste, że na razie muszę skończyć szkołę podstawową, a potem jeszcze uporać się ze szkołą średnią (gdy obserwuję mojego brata Berniego, wydaje mi się to wysiłkiem przekraczającym ludzkie siły). Dobre sobie: dorośli prawie nigdy nie wiedzą, co robią, a wtykają nos w moje sprawy.
No, ale tak naprawdę... gdy dorosnę, chciałabym zostać tancerką tanga.
A gdy już nią zostanę, będę mogła wreszcie używać mojego sekretnego imienia - Mia. Sama je sobie wybrałam i jak dotąd nikt (albo prawie nikt) o nim nie wie.
Moje prawdziwe imię i nazwisko jest długie i strasznie głupie: Maria Weronika Maltagliati. I nawet jeśli tata mnie przekonuje, że brzmi ono bardzo oryginalnie, a ciotka Rosa, że bardzo szykownie, uważam, że tak może nazywać się tylko brzydka i niezgrabna dziewczynka.
A "szykownie" to znaczy być taką gąsienicą jak Priscilla, która chodzi sztywno wyprostowana z nosem zadartym do góry i stawia stopy na zewnątrz, żeby wszyscy wiedzieli, że uczęszcza na lekcje baletu klasycznego. Bycie taką jak ona jest ostatnią rzeczą na świecie, której bym pragnęła!
Podsumowując: gdy dorosnę, zacznę używać imienia Mia i zostanę tancerką tanga.
Muszę powiedzieć, że baletki, kostiumy tancerek klasycznych i chodzenie na paluszkach przyprawiają mnie o dreszcze. Tango to co innego: tancerki noszą buty na wysokich obcasach i normalne ubiory: spódnice z rozcięciami i podkoszulki. Poza tym zgodnie z zasadami tango tańczy się w parach, a ja już wiem, kto będzie moim partnerem: tancerz nadzwyczajny, najzdolniejszy, najlepszy...
Myślę o Enrique - najpiękniejszym mężczyźnie na świecie! "
wydawca: Nasza Księgarnia
tytuł oryginału: Mia e il tango argentino
miejsce wydania: Warszawa
data wydania: 2005
nr wydania: I
ISBN: 83-10-11062-6
liczba stron: 80
kategoria: dla dzieci
seria: Mia
tłumaczenie: Małgorzata Mastrangelo
autor ilustracji: Vittoria Facchini
format: 130 x 256 mm
okładka: twarda
cena: 19.90 zł
