Mariettę wypatrzył sobie Stefano już kilka lat temu w Hiszpanii na początku całonocnej milongi. Oboje każdy grosz oszczędzają na spotkania w różnych miejscach świata

Marietta znalazła się w domu Zofii przeze mnie. Po prostu nie miała gdzie przenocować, a ponieważ jest cicha, bezkonfliktowa i chodziło tylko o jedną noc, więc Zofia zgodziła się chętnie, zwłaszcza że cierpi na samotność. Zofia ma 76 lat. Dawno już pogodziła się z tym, że jej dzień zaczyna się od kubka herbaty pitej w oknie, z którego widać codzienny ruch uliczny. Dawno pogodziła się z tym, że już do tego ruchu nie należy. Kiedy idzie do sklepu, jest niezauważana. Tak to opowiada. Ma poczucie niewidzialności. Chodzi między półkami, jest nawet miło traktowana przez sprzedających, ale kiedy przechodzi koło niej ktoś młody, poczucie niewidzialności wraca. Nawet jeśli taki ktoś podniesie z podłogi coś, co wypadło Zofii z rąk, robi to szybko i ucieka. Takie przynajmniej sprawia to na Zofii wrażenie. Ucieka od krótkiej wymiany zdań. Zofia ma wrażenie, że jest cudzoziemką, że mówi i myśli innym językiem, że nowe pokolenie traktuje ją jak uciążliwego gościa, który zabiera przestrzeń.

Chodzi o to, że Zofia nie czuje się tak, jak jest postrzegana. Zbyt często mówi o poczuciu odrzucenia, żeby nie zauważyć w tym szczególnego problemu. Mijając grupę młodych, odwraca głowę, żeby nie widzieć, kiedy oni przejdą jak koło drzewa. Ludzie zahaczają się wzrokiem przecież. To jest potrzebne do zrozumienia 'większej całości'. Jeśli nie czujesz się 'częścią większej całości', to coś jest z tobą nie tak, mówi współczesna psychologia. Zofia czuje się 'częścią większej całości', ale już nie ma poczucia dostępu. Bo jest stara po prostu. To słowo pojawia się wśród polskich internautów jako synonim odrzucenia. Po co się nią zajmować, dyskutować, po co ona, on w ogóle jeszcze istnieje w jakimś dialogu. Stare babsko i już. Zofia została kiedyś poproszona o statystowanie w przedstawieniu jako 'stara kobieta'. Wszyscy byli niezwykle uprzejmi, nawet mówili do niej 'Zośka', ale to była raczej ich zabawa. Zofia czuła się jak cudak, rozpieszczane dziecko w najlepszym wypadku. Dopuszczona, choć tak inna. Tam też nie była częścią większej całości.

Marietta jest Holenderką, ale jej rodzice pochodzą z różnych stron świata. Tu, u Zofii, nie zdążyła wiele powiedzieć, zjadła z pojemnika swoją sałatkę, wzięła prysznic, wyjęła z plecaka piżamę i poszła spać. Jest przyzwyczajona do różnych warunków, czasem sypia w dużej grupie, czasem tak luksusowo jak tutaj. Najważniejszy jest sen i wypoczęte stopy. Tak. Sen dla stóp jest najważniejszy, bo one pracują nieustannie. Łydki i biodra też. Plecak Marietty jest mały, ale też dwie suknie, które tam upycha, są uszyte z materiału, który się nie gniecie. To bardzo ważne. Tango milonga najlepiej tańczy się w sukienkach dopasowanych. Po prostu w takiej sukni lepiej wyczuwa się pion. Pion jest najważniejszy. Ciało musi być zdyscyplinowane nawet wtedy, kiedy omdlewa się w ramionach partnera. Milonga jest 'smutną myślą, którą się opowiada przez taniec'. Smutek miłości. Bliskość partnerów, a jednocześnie panowanie nad zmysłowością, niespodziewane zatrzymania, oddalenia właśnie wtedy, kiedy ciało potrzebuje bliskości. Znajdują się oczami. Wśród oczekujących na taniec swojego partnera trzeba wypatrzyć. Milonga ma swoje rytuały wszędzie tam, gdzie zjeżdżają się ludzie opanowani pasją milongi.

Mariettę wypatrzył sobie Stefano już kilka lat temu w Hiszpanii na początku całonocnej milongi. Oboje każdy grosz oszczędzają na spotkania w różnych miejscach świata. Stefano mieszka w Londynie. Jego żona jest w trzeciej ciąży. Kiedyś jeździli razem, ale teraz już tylko pakuje go przed wyjazdem i czeka. Zawsze też prosi, żeby pozdrowił Mariettę, której nie zdążyła poznać. Marietta rzadko odpowiada na pozdrowienia, bo prawdę mówiąc, zapomina o żonie Stefano. O wszystkim zapomina, kiedy tańczą. Bo to jest jak narkotyk. Jak pasja himalaistów, podróżników, zbieraczy. To się musi robić raz na jakiś czas. Taki zew. Marietta i Stefano tańczą 'tango de salon'. Różne są figury - gancho, ocho, calesita

- W jakim wieku jest Stefano? - pyta Zofia, podtrzymując ostatnią rozmowę.

- Ma 28 lat.

Marietta ma 76. Ale nie rozumie naszego zdziwienia i chyba go nie zauważa. Przyjechała na polską milongę, a Stefano pewnie już na nią czeka. Za pół godziny zaczną tańczyć. Czy będą się u nas czuć częścią większej całości?


Źródło: Wysokie Obcasy